پروانه

از وقتی خودمو شناختم، هیچ کاری رو بی دلیل انجام ندادم. تماماً هدفمند بوده.

در مورد وبلاگ:

رفتنها، اومدنها، بودنها، نبودنها، تعاملات، ارتباط داشتن یا نداشتن، دنبال کردن یا نکردن، کامنت دادن یا ندادن و...

هر وبلاگی که ساختم، یا هر وبلاگی که حذف کردم؛ هر پستی که گذاشتم، قبلش ساعتها روی اون فکر کردم، روی تک تک عباراتش، حتی اینکه خوانندگان پستها، چه دریافتی خواهند داشت و چه بازخوردی به دست خواهم آورد. و بعدش هم بارها پستهای خودم رو خوندم. خودم رو جای مخاطبینم گذاشتم و از دید و منظر اونها هم دوباره خوندم.

خیلی از کارهایی که کردم، تعمدی بود و حتی گذاشتن برخی پستها کاملاً عمدی بود. حتی بعضی دنبال کردنها. بعضی کامنت دادنها. پاسخ دادنها یا ندادنها.

انقدر احترام برای مخاطبم قائل بودم که مطلب غیر مفید ننویسم و حرف بی پایه و اساس نزنم.

هرجایی کامنت گذاشتم با فکر گذاشتم. حتی بازخوردی که مخاطبم از دریافت اون کامنت ایجاد می کرد رو تصور می کردم. 

.

این منم.

با حالی خوش، و رضایتمند؛ هرچند با غم بزرگی در دل.

.

آگاهی ، نسبت به همه چیز اطرافمون، نسبت به همه ی افراد دور و برمون، برای تمام ما لازمه.

تا امورات ما رنگ خاص خودش رو داشته باشه و اثرات خاص خودش رو بر جا بزاره.

همه ی ما مأمور به یک رسالت عظیم هستیم. و چقدر خوبن اونهایی که می دونن کی هستن و چکاره هستن. و مطابق با اون معرفت و شناختشون، کاری رو انجام میدن یا از کاری منصرف میشن.

من شیفته ی این جور افراد حکیم هستم.

و سعی کردم خودم هم اینجوری باشم. تشبه به این افراد پیدا کنم.

.

+ این پست به اضافه ی بخشهای دیگه ای احتمالاً نصب میشه بالای وبلاگ با عنوان « من کیستم» تا برای همیشه یادگار اینجا بمونه.