پروانه

خواهر خوبم (این نحو خطاب، فقط برای شما بود) که از بین دنبال کنندگان من، این پست رو می خونی، همونطور که می دونی و در جریان فعالیت یک سال گذشته ی من در بیان هستی، و البته تا حدودی از ماجراهای پیش آمده در این مدت فعالیت من در بیان خبر داری و می دونی که چندین بار به دلایل مختلف، نوشتن در وبلاگ رو رها کردم و به خلوت خودم خزیدم. ولی این بار فقط به خاطر گل روی شما بود که اومدم و شروع کردم به نوشتن تا دل شما رو گرم کنم که برگردی. نه اینکه منتی باشه خدای ناکرده، نه. 

بیان به بودن شما و امثال شما نیاز داره هرچند اگر قدر ندونه. 

حتماً شما هم درین فضا رسالتی داری که باید به نحو احسن انجامش دهی. و صد البته ابتلایی هستی برای دیگران. 

من دیگه اینجا کاری ندارم.

خواهر خوبم 

اقرار می کنم تنها کسی بودی که درکم کردی و به نیات و اغراض حقیقی من از بودن در این فضا آگاه بودی، خوشحالم که هستی و مایه ی فخر و افتخار بیان و بیانی ها. 

دورادور همراه تو می مونم و هروقت به تهران اومدم باز حتماً همدیگر رو خواهیم دید.

یکی از عزیزان هم که دیشب طی یک جبران به او قول دادم روزی به دیدار او خواهم رفت، قول من سر جای خود هست. 

.

هیچ چیز در این عالم اتفاقی و عبث و بیهوده نیست. و وقتی چندین اتفاق با هم گره می خورند و رخ می دهند، حتماً برای ما پیامهای بلندی دارند. 

هر لحظه و هر زمان، حضرت سلطان الکریم در شأنی است و ما هم برای خوردن و خوابیدن و یک زندگی ساده ی روزمره خلق نشدیم. ابد در پیش داریم و باید به فکر آبادی آخرت خود باشیم.

و همانطور که گفتم خوشا به آنان که با آگاهی زندگی می کنند؛ با آگاهی کاری را انجام می دهند و با آگاهی از عملی منصرف می شوند.

.

من از محضر همه ی عزیزانی که همراه من بودند حلالیت می طلبم.

امیدوارم اگر رنجشی از من و نوشته های من به آنها رسیده عفو کنند و بر این خواهر کوچک و حقیرشان دعا نمایند.

عزیزانی که هنوز دنبالشان می کنم، به این معناست که همچنان دوستان خوب من باقی خواهند ماند.

.

+ بخش « من کیستم » در بالای وبلاگ، بروز شد.